اینهلدر بر اساس نظریه پیاژه طرحی را ارائه داد که در آن  بزرگسالان عقب مانده را دسته بندی کرده بود .

وی به این نکته پی برد که :

بزرگسالان عقب مانده شدید و عمیق (کانا)در سطح هوش حسی – حرکتی تثبیت شده اند.

بزرگسالان عقب مانده معتدل (کالیو)ناتوان در فایق  آمدن  بر دوره مشهودی ما قبل عملیاتی هستند.

بزرگسالان عقب مانده خفیف(کودن)در سطح عملیات عینی عمل می نمایند

و  بزرگسالان  مرزی تنها به استفاده از شکل های ساده عملیات صوری قادر هستند.

نضج در کودکان عقب مانده ذهنی از بسیاری جهات کند می باشد . سنین نشستن،راه رفتن و به ویژه تکلم به تاخیرمی افتد آنها در6 سالگی هنوز آماده  یادگیری زبان  نیستند و اندام های   آنان به رشد خودادامه می دهند.

عقب ماندگان ذهنی به علت نقص دررشد هوشی در حد  کودکان  عادی نمی توانند مطالب را یاد بگیرند وقادربه بهره گیری    ازتجربه های قبلی خود نیستند .

هرچه نارسایی های هوشی درعقب مانده ذهنی  شدید تر  باشد اختلال در نیروهای حیاتی و روانی او نیز شدید تر می باشد.

بی دقتی کودک عقب مانده را مربوط به اختلال درحافظه کوتاه مدت می پندارند.  حافظه  دراز مدت  این  کودکان  چندان مختل  نمی باشد  و  می توان  با  تکرار و تمرین زیاد، مطالب را به حافظه آنان سپرد.

فراموشی در زمینه های کلامی  بیشتر از زمینه های عملی است .

تمرین و تکرارنقش قاطعی در حافظه این افراد بازی می کند . بدون تمرین ، امکان زیادی وجوددارد که مطالب به سرعت از حافظه کوتاه مدت آنان ناپدید شود .

اعتقاد بر این است که کودکان عقب مانده  در حافظه بلند مدت مشکل زیادی ندارند و نقص اساسی در حافظه کوتاه مدت آنان می باشد.

...